Samenwonen!

Eind augustus viel bij ons de beslissing dat we eens stilaan gingen kijken om samen een huis te kopen. Dit was een erg grote beslissing aangezien er al wel veel over gepraat was, maar we beide nog niet helemaal het gevoel hadden er allebei echt klaar voor te zijn. Zeker Toon had het er iets moeilijker mee dan ik. Ik hield de huizenmarkt al wel even in de gate, maar er was nog niet echt iets dat ons overtuigde. Eind augustus vonden we dan een huis waar we toch wel eens naar wilden gaan kijken.

Dat willen we zien, maar wat nu?

Dat eerste huis was het dan toch niet. Toon had een afspraak gemaakt om eens te gaan kijken en bepaalde delen van het huis vonden we erg mooi, maar het had ook heel wat minpuntjes. Op naar het volgende huis dus! De eerste stap was gezet en toen kwamen we in een stroomversnelling. In september bezochten we een tiental huizen toen we ook besloten om eens langs de bank te gaan om te horen hoeveel we eigenlijk konden lenen. Dit was namelijk erg belangrijk om te weten aangezien je toch goed je budget voor ogen moet houden.

In september hebben we een 15-tal huizen bezocht en bij eentje hadden we toch een goed gevoel. Helaas bleek dit al snel verkocht te zijn. Ook sommige huizen die we online gezien hadden en waar we laaiend enthousiast over waren, bleken soms verkocht te zijn voor we het nog maar konden bezoeken. Bummer! Eind september besloten we om het zoeken weer op een lager pitje te zetten omdat het toch allemaal wat veel werd en we hadden het gevoel dat we het beste allemaal toch al gezien hadden.

En dan?

Ik kon het toen natuurlijk niet laten en ik keek af en toe nog wel de immosites na. Op een vrijdagavond opende ik uit gewoonte een van de apps en het eerste huis waar mijn oog op viel vond ik erg interessant. Op foto’s zag het er geweldig uit en ook de prijs was zeker een pluspunt. Zeker als je keek wat je voor die prijs kreeg. Zonder zelfs maar met Toon te overleggen, mailde ik om een afspraak te maken. Nog geen kwartiertje later kreeg ik al telefoon om de afspraak vast te leggen. Spannend!

Toen Toon later naar ons kwam, liet ik hem uiteraard meteen het huis zien en ook hij was meteen enthousiast. De volgende woensdag was het dan zover en we wisten het allebei. Dit is hét. Ook de ouders van Toon die mee waren gekomen, merkten dat we hier heel blij van werden. De knoop werd dan ook meteen doorgehakt en we brachten een bod uit. Dit werd gelukkig meteen aanvaard door  de verkopers.

Eind november konden we dan de akte ondertekenen en een maandje later kregen we uiteindelijk echt de sleutel. Het was van ons en nu ook echt. We vlogen er meteen in om alles geschilderd en verhuisd te krijgen. Nog geen tien dagen later waren al heel wat belangrijke dingen verhuisd en besloten we ook officieel er te gaan wonen.

Ondertussen wonen we een kleine maand echt officieel samen en ondanks dat het soms nog erg wennen is, is het ook heel fijn om een eigen huisje te hebben. Zo moet ik nu niet meer werken in mijn eigen slaapkamer en heb ik Toon zelfs overtuigd om in de slaapkamer een kaptafel te zetten. Binnenkort meer over die kaptafel.

Liefs
Veronique