Eind augustus viel
bij ons de beslissing dat we eens stilaan gingen kijken om samen een huis te
kopen. Dit was een erg grote beslissing aangezien er al wel veel over gepraat
was, maar we beide nog niet helemaal het gevoel hadden er allebei echt klaar
voor te zijn. Zeker Toon had het er iets moeilijker mee dan ik. Ik hield de
huizenmarkt al wel even in de gate, maar er was nog niet echt iets dat ons
overtuigde. Eind augustus vonden we dan een huis waar we toch wel eens naar
wilden gaan kijken.
Dat willen we zien, maar wat nu?
Dat eerste huis was het dan toch niet. Toon had een afspraak
gemaakt om eens te gaan kijken en bepaalde delen van het huis vonden we erg
mooi, maar het had ook heel wat minpuntjes. Op naar het volgende huis dus! De
eerste stap was gezet en toen kwamen we in een stroomversnelling. In september
bezochten we een tiental huizen toen we ook besloten om eens langs de bank te
gaan om te horen hoeveel we eigenlijk konden lenen. Dit was namelijk erg
belangrijk om te weten aangezien je toch goed je budget voor ogen moet houden.
In september hebben we een 15-tal huizen bezocht en bij
eentje hadden we toch een goed gevoel. Helaas bleek dit al snel verkocht te
zijn. Ook sommige huizen die we online gezien hadden en waar we laaiend
enthousiast over waren, bleken soms verkocht te zijn voor we het nog maar
konden bezoeken. Bummer! Eind september besloten we om het zoeken weer op een
lager pitje te zetten omdat het toch allemaal wat veel werd en we hadden het
gevoel dat we het beste allemaal toch al gezien hadden.
En dan?
Ik kon het toen natuurlijk niet laten en ik keek af en toe
nog wel de immosites na. Op een vrijdagavond opende ik uit gewoonte een van de
apps en het eerste huis waar mijn oog op viel vond ik erg interessant. Op
foto’s zag het er geweldig uit en ook de prijs was zeker een pluspunt. Zeker
als je keek wat je voor die prijs kreeg. Zonder zelfs maar met Toon te
overleggen, mailde ik om een afspraak te maken. Nog geen kwartiertje later
kreeg ik al telefoon om de afspraak vast te leggen. Spannend!
Toen Toon later naar ons kwam, liet ik hem uiteraard meteen
het huis zien en ook hij was meteen enthousiast. De volgende woensdag was het
dan zover en we wisten het allebei. Dit is hét. Ook de ouders van Toon die mee
waren gekomen, merkten dat we hier heel blij van werden. De knoop werd dan ook
meteen doorgehakt en we brachten een bod uit. Dit werd gelukkig meteen aanvaard
door de verkopers.
Eind november konden we dan de akte ondertekenen en een
maandje later kregen we uiteindelijk echt de sleutel. Het was van ons en nu ook
echt. We vlogen er meteen in om alles geschilderd en verhuisd te krijgen. Nog
geen tien dagen later waren al heel wat belangrijke dingen verhuisd en besloten
we ook officieel er te gaan wonen.
Ondertussen wonen we een kleine maand echt officieel samen
en ondanks dat het soms nog erg wennen is, is het ook heel fijn om een eigen
huisje te hebben. Zo moet ik nu niet meer werken in mijn eigen slaapkamer en
heb ik Toon zelfs overtuigd om in de slaapkamer een kaptafel te zetten. Binnenkort
meer over die kaptafel.
Liefs
Veronique
Veronique
Geen opmerkingen:
Een reactie posten