Julie | 24 november, de dag dat de wereld stil stond.

Om heel eerlijk te zijn weet ik op dit eigenste moment nog niet goed waar dit artikel precies naartoe gaat. Ik heb zoveel te vertellen maar weet niet of ik alles wil delen… Het kan zijn dat ik veel te veel zeg maar ook dat ik dingen vergeet. Toch wist ik al vrij snel dat ik hier een artikel over zou schrijven, alleen ‘wanneer’ was de vraag. Jullie hebben misschien gemerkt dat ik in december even een week niet geblogd heb. Eigenlijk waren het er twee, maar ik had al goed vooruit gewerkt. Donderdag 24 november is er namelijk iets vreselijks gebeurd… Mijn mama is plots overleden. Ze was niet ziek, mankeerde niks en is ook niet overleden door een (auto)ongeluk. Het was gewoon brute pech. Ze kreeg een aneurysma in de hersenen… Een ballon die knapt en dan is het ook zo goed als meteen gedaan… In dit artikel wil ik jullie vertellen hoe het allemaal gegaan is. Ik zie dit deels ook als een stukje verwerking, hoewel ik nu nog altijd niet weet wat me kan helpen. Lezen jullie mee?

Misschien even eerst een kleine schetsing van onze familie. We zijn klein, echt bijna allemaal enig kind. Op de foto hierboven zie je mijn grootouders, mama en mezelf. Dat is het al bijna zo wat. Ik heb mijn papa en grootvader langs zijn kant nog, en verder reken ik Nick natuurlijk ook tot de familie. Alle andere familieleden zijn al in een volgende rang. Ik heb altijd een super goeie band gehad met mijn grootouders, aangezien we thuis een eethuis hadden waarbij ik hen iedere dag zag. Mijn grootmoeder heeft mij zowat opgevoed, zodat mama in de zaak kon staan. Twee en een half jaar geleden hebben we de zaak stopgezet zodat mijn grootouders eindelijk konden genieten van het leven. Mijn ouders zijn verhuisd, zochten een nieuwe job en ik ging met Nick samenwonen. Zoveel veranderingen, maar oh zo goed…

In april vorig jaar gingen mama, papa, Nick en ik voor het eerst met vier op vakantie naar Gran Canaria. Mijn ouders en ik gingen er al meer dan 20 jaar naartoe, net zoals in oktober naar Tenerife. We zouden deze keer met vier gaan om mama’s 50^ste verjaardag te vieren. Gelukkig hebben we dit nog samen kunnen doen! Mama en papa zouden 28 november 30 jaar getrouwd zijn en het viel ons natuurlijk allemaal zwaar dat dit enkele dagen voordien moest gebeuren…

Fast forward naar die 24^ste november. Ik kwam van een werkmeeting en was onderweg naar huis vanuit Antwerpen toen ik plots een sms kreeg van een vriendin. Ze woont toevallig naast mijn ouders en stuurde dat ze mama waren komen ophalen met de ambulance. Meer wist ze niet maar ze wenste me alvast sterkte. In een eerste reactie belde ik meteen mama op… Toen zij niet opnam, kreeg ik Nick al aan de telefoon omdat hij dezelfde sms ontvangen had. Ik belde zo snel mogelijk naar papa en vroeg wat er met mama was gebeurd. Hij vroeg zich af hoe ik dit zo snel wist… Mijn collega’s hebben me onmiddellijk naar Spoed gebracht, waar mijn papa en grootouders al stonden te wachten. Geen vijf minuten na mij, arriveerde ook Nick. Naar mijn gevoel hebben we daar minstens een uur zitten wachten maar ik had niet echt besef van uur of tijd.

Papa vertelde me dat de kat van de buren op het dak zat en dat hij en mama ze er af wilde halen. Mama ging al snel de buurman halen en toen die er dan was, ging papa binnen om iets warmers aan te trekken. Het is toen dat mama gevallen is. De buurman kwam meteen papa halen en zei ‘meneer, uw vrouw is gevallen’. Toen dachten we dus allemaal nog dat ze flauwgevallen was of een hoofdwonde had. Papa is meteen onder haar geschoven zodat ze niet op het koude balkon zou liggen met haar hoofd. Hij zag meteen dat het grondig mis was omdat er al schuim op de lippen kwam en haar adem af en toe wegzakte. De buurman belde de hulpdiensten en in tussentijd beleefde papa volgens mij de vreselijkste minuten van zijn leven… Al vrij snel vertelde de ambulanciers hem dat het om iets ‘zeer ernstigs’ ging, maar niemand wist wat. Ondertussen had papa mijn grootouders al gebeld die toen meteen naar hun huis gekomen zijn. Allemaal zijn ze samen naar spoed gegaan, terwijl ik dus ondertussen ook onderweg was.

Op spoed kregen we te horen dat ze onder een scanner moest en ik hoor mezelf nog zeggen tegen mijn grootouders, Nick en papa ‘Dat is toch goed he? Dat is een teken dat ze niet meer moeten reanimeren en dat ze haar los kunnen laten…’ Een beetje later werden we naar een afgeschermd zaaltje geroepen waar een arts ons kwam vertellen dat ze een zware hersenbloeding gehad had, en dat het er niet goed uitzag. Hij vertelde ons meteen dat er eigenlijk geen hoop meer was omdat alles in de hersenen aangetast was. Ondanks dat de vloer onder mijn voeten leek weg te zakken, bleven we allemaal heel kalm. Het leek wel of we meespeelden in een of andere film. Of een wel heel erg zieke verborgen cameragrap! We mochten ze even zien en toen werd ze verplaatst naar intensieve zorgen. Mama is niet meer bij bewustzijn gekomen en werd enkel in leven gehouden door de machines. Een andere dokter kwam vertellen dat mama 1% kans op overleven had, mits ze een operatie zou overleven. Die 1% zou wel in het allerbéste geval betekenen dat ze volledig verlamd zou zijn, nooit meer zou kunnen eten, lopen, spreken… Kortom een plant dus… We waren het allemaal eens dat we dit niet wilden en toen werd al vrij snel de vraag voor orgaandonatie gesteld. Blijkbaar hadden mama en papa het hier al eerder over gehad en dit wou ze wel.

Op zaterdag werden dan de laatste tests gedaan om haar ook effectief klinisch hersendood te verklaren. De eerste keer nam ze na zes minuten nog een ademteug, de tweede keer was er geen reactie meer waar te nemen. Zaterdag 26 november is dus haar officiële overlijdensdatum. Op zondagochtend werd ze omstreeks 8u geopereerd en vertrokken de organen. We weten zelf niet naar waar, maar het kan wel over heel Europa zijn. Ze hebben alles kunnen gebruiken, dus dat toont nog maar eens aan hoe gezond ze verder was. Toen kwam alles in een stroomversnelling en moesten we de begrafenis regelen en allerlei andere zaken. Ik was iedere dag doodop en beleefde alles alsof het een film was en het iemand anders overkwam. Ik ging zelfs na twee weken terug werken omdat het de drukke feestdagenperiode was. Nadien merkte ik dat ik tijd voor mezelf nodig had en ondertussen zit ik nog steeds thuis. Op sommige momenten besef ik het nog altijd niet omdat het ook zo moeilijk te vatten is. Op één seconde tijd is ons hele leven overhoop gegooid. Komt er ook nog eens bij dat Nick en ik aanstaande 20 mei gaan trouwen. We moeten dus daar nog een hoop zaken voor regelen maar ik kan er niet echt van genieten. Ik kan niet anders dan denken dat mijn mama hier niet meer bij zal zijn. Mijn hoofd zit propvol gedachten met flashbacks, dingen die ik nog moet regelen, bedenkingen, gevoelens en ik lijk er geen vat op te hebben. Gelukkig heb ik een erg goeie band met mijn papa en grootouders en steunt Nick mij ook ontzettend goed. Toch zijn er momenten waarop ik me onbegrepen voel… Ik kan mezelf ook nog niet goed zien als iemand zonder een van zijn ouders. Ik word 6 maart 26 en mama is er slechts 50 mogen worden. Dit vatten is iets waar ik het heel moeilijk mee heb.

Vrienden en familie vertellen me telkens hoe sterk ze me vinden, omdat ik alles mee geregeld heb en ook super veel mensen opgebeld heb om alles te vertellen. Op de begrafenis waren maar liefst 450 mensen en ook in het ziekenhuis zijn er veel mensen nog op bezoek gekomen op die twee dagen tijd… Ik heb gewoon het gevoel dat ik niet echt een keuze had en ik wel sterk moest zijn. Normaal regelde mama altijd alles, nu moesten wij het voor haar doen. Ik schreef zelf de tekst voor het bidprentje maar zelf iets voorlezen in de kerk konden we allemaal niet. Mama was altijd iemand die heel energiek was, hevig en snel… Maar dit had ze voor mij allemaal iets minder snel mogen doen. Geen afscheid kunnen nemen valt me erg zwaar, al weet ik dat we de goeie keuze hebben gemaakt. Al lachend zei mama ooit dat ze de tekst ‘Wie mij ooit gekend heeft, zal mij nooit vergeten’ op haar graf wou en dat is dan ook precies de tekst die er nu op staat. Het is ook zo’n waarheid, want iedereen die ik spreek, heeft haar gekend. Zelfs op vriendinnen van mij heeft ze een diepe indruk nagelaten, al hadden sommigen haar bijvoorbeeld maar één keer aan de telefoon gehad. Mama was iemand van uitersten… Ze lachte graag en veel, babbelde honderduit en kon niks rustig aan doen. Ik weet zeker dat niemand haar ooit zal vergeten, maar de wetenschap dat ik nog zo lang verder moet zonder haar, doet mij ontzettend veel pijn. Soms heb ik echt het gevoel dat ik het allemaal niet kan. Dit is echt het moeilijkste wat ik ooit heb meegemaakt en ik weet niet wat ik moet doen. Elke dag ben ik weer blij dat ik er eentje overleefd heb en ondertussen zijn we al zo’n 2.5 maand verder. Ik wou dit artikel per se schrijven en nu weet ik niet goed hoe ik het moet afronden… Van één ding heb ik spijt en dat is dat ik haar (bijna) nooit verteld heb dat ik haar graag zie. Nu doe ik het iedere dag. Hopelijk kan ik hiermee mensen aansporen om zulke dingen wat vaker te zeggen tegen je partner, ouders, familie en vrienden. Voor je het weet kan alles veranderen en dat kan onverwacht en snel gaan.

Ik weet niet of iedereen zich door deze lap tekst heeft kunnen worstelen, maar ik denk wel dat ik later blij zal zijn dat ik het allemaal eens neergeschreven heb. Dit is zonder twijfel het moeilijkste artikel dat ik ooit zal schrijven en ik had geregeld een pauze nodig omdat ik door mijn tranen heen niet meer kon lezen wat ik aan het typen was. Ik maakte regelmatig ruzie met mijn mama, maar zoals haar zijn er geen twee. Ze was uniek en zal nog hard gemist worden. Mam, ik hou van je. ♥

Veel liefs,

Julie x